Στις δεκαετίες που μας πέρασαν παρατηρήθηκε μια μεγάλη αύξηση στη δημοτικότητα του karate-do σε όλο τον κόσμο. Ανάμεσα στα άτομα που προσελκύστηκαν ήταν πολλοί φοιτητές, καθηγητές, καλλιτέχνες, επιχειρηματίες, ιδιωτικοί υπάλληλοι, κτλ. Εκπαιδεύτηκαν σ’ αυτό πολλοί αστυνομικοί και μέλη των Σωμάτων Ασφαλείας. Επίσης, στην Ιαπωνία, έγινε υποχρεωτικό μάθημα σε αρκετά πανεπιστήμια, που κάθε χρόνο γίνονται και περισσότερα.
Παράλληλα με την αύξηση της δημοτικότητας, δόθηκαν ορισμένες ατυχείς και θλιβερές ερμηνείες και παρουσιάσεις. Το σίγουρο είναι πως το καράτε παρεξηγήθηκε και πολλές φορές το νόμιζαν κάποιο από τα διάφορα στυλ κινέζικου μποξ, ενώ η σχέση του με τον πρόγονό του, που είναι το Οκινάουα-Τε δεν έγινε πλατιά αντιληπτή. Υπήρχαν επίσης άνθρωποι που το έβλεπαν σα μια απλή επίδειξη στην οποία δύο αντίπαλοι επιτίθενται ο ένας στον άλλον βίαια και σκληρά, ή σαν ένα είδος μποξ που επιτρέπεται και η χρήση των ποδιών, ή σαν μια ικανότητα στο να σπάει κανείς τούβλα και άλλα σκληρά αντικείμενα με το κεφάλι, το χέρι ή το πόδι.
Αν κάποιος εξασκείται στο καράτε βλέποντας το μόνο σαν μια τέχνη πάλης τότε αυτό είναι κάτι λυπηρό. Οι βασικές τεχνικές βέβαια αναπτύχθηκαν και τελειοποιήθηκαν με μελέτη και εφαρμογή πολλών ετών, αλλά για να κάνει ο άνθρωπος μια αποτελεσματική χρήση των τεχνικών αυτών ακόμα και στον τομέα της αυτοάμυνας, θα πρέπει οπωσδήποτε να προηγηθεί μια πνευματική θεώρηση του όλου θέματος. Είναι πάντως ικανοποιητικό για μένα το να βλέπω πως υπάρχουν και πολλοί που έχουν καταλάβει ότι το karate-do είναι μια καθαρά Ανατολίτικη Μαχητική Τέχνη και που εξασκούνται σ’ αυτό με την ανάλογη διάθεση.
Το να γίνει κάποιος ικανός ώστε να μπορεί να επιτύχει ολοκληρωτικά καταστρεπτική ζημιά σε έναν αντίπαλο με ένα χτύπημα χεριού ή ποδιού είναι ο αντικειμενικός σκοπός αυτής της παλιάς πολεμικής τέχνης της Οκινάουα. Αλλά και όσοι ασχολήθηκαν παλιά με αυτό, έδωσαν μεγαλύτερη έμφαση στη πνευματική άποψη της τέχνης παρά τις τεχνικές. Εκπαίδευση σημαίνει εκπαίδευση του σώματος και του πνεύματος και πάνω απ΄ όλα πρέπει κανείς να συμπεριφέρεται προς τον αντίπαλό του με σοβαρότητα και με την κατάλληλη εθιμοτυπία. Το να μάχεται κανείς με όλη του τη δύναμη δεν είναι ο αντικειμενικός σκοπός του karate-do αλλά το μέσο για μια πιο δίκαιη θεώρηση του κόσμου.
Ο Γκιτσίν Φουνακόσι, ένας μεγάλος δάσκαλος του karate-do, τόνισε επανειλημμένα ότι ο πρωταρχικός σκοπός που επιδιώκεται με αυτή την τέχνη είναι η δημιουργία ενός ανώτερου πνεύματος, ενός πνεύματος ταπεινοφροσύνης. Ταυτόχρονα, θα πρέπει να αναπτύσσεται μια ισχύς ικανή να καταστρέψει ένα θηριώδες άγριο ζώο με ένα μόνο χτύπημα. Το να ακολουθήσει κανείς τη φιλοσοφία του karate-do είναι δυνατό μόνο όταν επιδιώκει έντονα τη τελειότητα στις δύο αυτές όψεις, τη μία πνευματική, την άλλη σωματική.
To karate έχει επίσης εφαρμογή σαν μια τέχνη αυτοάμυνας και σαν μέσο βελτίωσης και διατήρησης της υγείας. Στη διάρκεια των τελευταίων είκοσι χρόνων μια νέα δραστηριότητα αναπτύχθηκε και ανέβηκε στο διεθνές προσκήνιο: Το Karate σαν άθλημα.
Στο άθλημα Karate οργανώνονται αγώνες με σκοπό τη σύγκριση των ικανοτήτων αυτών που αγωνίζονται. Εδώ θα πρέπει να τονίσω ακόμα ένα λυπηρό γεγονός. Υπάρχει μια τάση να δίνεται υπερβολική έμφαση στο να κερδίζει κανείς σε τέτοιους αγώνες και όσοι το κάνουν αυτό παραμελούν την εκπαίδευση στις βασικές τεχνικές έχοντας το Jiyu Kumite για μοναδικό σκοπό.
Η έμφαση στο να κερδίζει κανείς σε αγώνες δεν βοηθάει αλλά παραποιεί τις βασικές τεχνικές που χρησιμοποιεί, καθώς και αποπροσανατολίζει την εκπαίδευσή του. Εκτός απ΄ αυτό, καθιστά με τον καιρό το άτομο αυτό ανίκανο να εκτελέσει μια ισχυρή και αποτελεσματική τεχνική, πράγμα που είναι και το μοναδικό χαρακτηριστικό του karate-do. Εκείνος που αρχίζει το Jiyu kumite κάπως πρόωρα – χωρίς να έχει εξασκηθεί αρκετά στις βασικές τεχνικές- θα νικηθεί σύντομα από κάποιον που έχει εκπαιδευτεί στις βασικές τεχνικές φιλότιμα για αρκετό χρόνο. Είναι αυτό που λέμε, «όποιος βιάζεται, σκοντάφτει.» Δεν υπάρχει άλλος δρόμος για την πρόοδο από το να μάθει και να εξασκηθεί κανείς στις βασικές τεχνικές και κινήσεις βήμα προς βήμα, βαθμίδα προς βαθμίδα.
Αν και όταν γίνονται αγώνες karate, θα πρέπει να οργανώνονται με κατάλληλες συνθήκες και κατάλληλο πνεύμα. Η επιθυμία να κερδίσει κανείς έναν αγώνα είναι αντιπαραγωγική, γιατί συνοδεύεται από μια μείωση της επιθυμίας για την εκμάθηση των θεμελιωδών αρχών. Πολύ περισσότερο, η επιδίωξη μιας πρωτόγονης επίδειξης δύναμης και ισχύος σε έναν αγώνα είναι τελείως ανεπιθύμητη. Όταν συμβαίνει κάτι τέτοιο, ξεχνιέται αμέσως η ευγένεια προς τον αντίπαλο, πράγμα που είναι πρωταρχικής σημασίας σε κάθε έκφραση του karate-do. Πιστεύω πως ειδικά αυτό το σημείο αξίζει και πρέπει να προσεχτεί με την ανάλογη βαρύτητα από εκπαιδευτές και μαθητές.
~Από την εισαγωγή του βιβλίου «Το Καλύτερο Καράτε», του Masatoshi Nakayama.
