Ήταν μια ζεστή αυγουστιάτικη νύχτα τoυ 1952
Ο πιανίστας David Tudor πλησίασε το πιάνο κονσέρτου στη σκηνή του Maverick Concert Hall, στη Νέα Υόρκη.
Στο χέρι του κρατούσε ένα χρονόμετρο.
Μόλις ο Tudor κάθισε άνοιξε και το καπάκι του οργάνου.
Έπειτα για 4 λεπτά και 33 δευτερόλεπτα κάθισε σε απόλυτη σιωπή χωρίς να ακουμπήσει το πιάνο. Έπειτα το έκλεισε.
Αυτή ήταν η πρώτη εκτέλεση ενός κομματιού που ονομάζεται 4’33” του συνθέτη John Cage και στο οποίο ο πιανίστας καλείται να μην παίξει ούτε μια νότα για 4 λεπτά και 33 δευτερόλεπτα.
Το κοινό είχε εξοργιστεί και φυσικά αυτή η “μη-ερμηνεία” είχε γίνει πρωτοσέλιδο.
Ο συνθέτης σε συνέντευξή του είπε: «Το κοινό δεν έπιασε το νόημα. Σιωπή δεν υπάρχει. Αυτό που νόμιζαν ότι ήταν σιωπή, ήταν γεμάτο από τυχαίους ήχους. Μπορούσες να ακούσεις τον άνεμο που σφύριζε έξω ή τις σταγόνες της βροχής που έπεφταν στην οροφή. Και οι ίδιοι οι άνθρωποι όμως έκαναν ενδιαφέροντες ήχους όταν μιλούσαν ή όταν έβγαιναν από την αίθουσα.
Είναι συναρπαστικό. Η σιωπή κάνει τους ανθρώπους να νιώθουν άβολα.
Γιατί;
Διότι όταν το περιβάλλον δεν είναι γεμάτο με ήχους, αναγκαζόμαστε να ακούσουμε τον εαυτό μας. Και πολλοί άνθρωποι δεν νιώθουν άνετα με τον εαυτό τους.
Και οι εσωτερικοί μονόλογοι πολλών ανθρώπων είναι γεμάτοι δηλητήριο.
Τι καλύτερο αντίδοτο από το καράτε λοιπόν.
Σας έχω μια πρόκληση, η όποια θα ανεβάσει τα καράτε που κάνετε σε άλλο επίπεδο.
Η πρόκληση είναι αυτή: για μια ολόκληρη προπόνηση δεν πρέπει να πεις τίποτα. Ούτε λέξη.
Αφήστε το σώμα, το πνεύμα και τη τεχνικη σας να μιλησουν για σας. Όχι τις φωνητικες χορδες σας. Στη πραγματικοτητα ο μονος ηχος που μπορειτε να κανετε είναι το κιαι.
Ξέρω ότι σκέπτεστε ότι ακούγεται πολύ εύκολο. Ίσως και ανόητο.
Επιτρέψτε μου να σας εξηγήσω κάτι.
Έχω βρει τρεις βασικούς λόγους για τους οποίους οι άνθρωποι μιλούν κατά τη διάρκεια της προπόνησης:
- Πολλοί άνθρωποι μιλούν για να αποφύγουν τη σκληρή προπόνηση. Όταν χρειάζεται να κάνουν κάτι δύσκολο χρησιμοποιούν την ομιλία στο μάθημα για να ξεκουραστούν.
- Πολλοί άνθρωποι μιλούν επειδή δεν εμπιστεύονται τις ικανότητες τους. Δεν δοκιμάζουν τίποτα αν δεν ξέρουν τι/πως/ πότε/ που και γιατί πρέπει κάτι να γίνει.
Αντί για « Μάθηση μέσω της πράξης» προτιμούν να μιλήσουν και μετά να δοκιμάσουν λίγο και μετά να ξαναμιλήσουν και να ξαναδοκιμάσουν και να ξαναμιλήσουν και ίσως μετά να το κάνουν.
- Τέλος, πολλοί έρχονται για να κοινωνικοποιηθούν. Αναζητούν την επαφή με άλλους ανθρώπους στο ντοτζο. Κανένα πρόβλημα, όμως πρέπει να γίνεται πριν η μετά τη προπόνηση.
Για αυτούς τους λόγους, αν και είναι φυσικοί, σας έχω αυτή τη πρόκληση.
Μπορείτε να μείνετε σιωπηλοί για μια ολόκληρη προπόνηση; 60-90 λεπτά δηλαδή ανάλογα με το πρόγραμμα του ντοτζο σας.
Πιστέψτε με η αλλαγή που θα παρατηρήσετε θα σας καταπλήξει.
Ξαφνικά θα αρχίσουν να προκύπτουν καινούργιοι ήχοι.
Ο ήχος της στολής σε κάθε γροθιά σε κάθε άμυνα και σε κάθε λάκτισμα που εκτελείται.
Ο ήχος των βημάτων και οι απαραίτητες αναπνοές.
Όταν το σκεφτείς δεν πρόκειται για σιωπή.
Είναι η μουσική του καράτε.
Σταματήστε να μιλάτε και προπονηθείτε.
Του Jesse Enkamp
Πηγή: http://www.karatebyjesse.com/shut-up-and-train-challenge/
Μετάφραση: karatepeiraias.gr
